sábado, 27 de diciembre de 2008

José Galeote

Aparte de la escalada, hay otras cosas que llenan de gran satisfacción mi vida, entre ellas las artes, más concretamente la escritura y la música, a esta ultima vinculado siempre, como aficionado, diferentes instrumentos he tocado siempre de una manera autodidacta, incluso hubo una época en la que compagine escalada con el local de ensayo "Blues & Rock Puppets"(nuestro pequeño grupo, junto a José Galeote), pero cada uno se tiene que dedicar a lo que mejor sabe hacer, de ahí que siempre vinculado a la música pero no de una manera profesional, decidiese seguir pero como una afición.


Este que os presento aquí arriba es mi mejor amigo (tambien un pelele como yo, supongo que eso lo hace estudiar juntos, haber vivido en el mismo barrio y haber compartido mil noches juntos), siempre al margen de la vida vertical, nacimos practicamente juntos, y digo juntos porque desde que tuvimos 1 año de edad fuimos juntos a la guardería, posteriormente a la EGB (alguno ya no sabe que significan esas siglas), después cada uno siguió caminos muy diferentes, pero siempre hemos estado en contacto y viéndonos cuando nuestro tiempo nos lo permite, juntos empezamos a saborear este buen hacer de las artes, el siempre a la guitarra y yo acompañando de una flauta de madera de thailandia pero que se toca como si de una flauta travesera se tratase (sin serlo).

Ya es una tradición encontrarnos junto a su familia el día de navidad por la tarde y compartir todas nuestras batallas, de los últimos meses, de cuando eramos pequeños, o nuestros desamores y amores, este punto es el más clásico de todos, reírnos con aquellas musas que a uno y al otro nos hicieron correr hacia un bar u otro a esperarnos y reírnos del mundo, mientras llorabamos dentro de alguna bebida estimulante, o como aquel 25 de Diciembre a las 3:00 de la madrugada que a mi me dio por bañarme en bolas en la playa de al lado de casa y me sentía fuerte y vigoroso después de un desamorio (yo el abandonado) y el solo reía y gritaba que me iba a hogar, cuantos recuerdos (este tiene unos 5 años).

Largas son las noches que hemos pasado hablando y filosofeando sobe la vida, largas las divagaciones que hemos hecho el uno y el otro sobre el trabajo y nuestras pasiones, la música y la escalada y lo difícil que ha sido llegar hasta el punto que estamos ambos sin no antes claro reírnos siempre de nosotros mismos, supongo que una amistad de casi 30 años no se tiene todos los días, a veces no hace falta que nos veamos, pueden pasar meses sin saber el uno del otro, pero con una llamada o un café, sabemos que pasa por nuestra mente

Jose Galeote Nadal, me enseño su My Space y yo le enseñe blog, lugar en el que puede dar a conocer su obra como buen músico de clásica que es, así que aquí os dejo con un fabuloso músico y su obra, no dudéis en escucharlo.

Un saludo amigo

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Puc afirmar que el que expliques és cert, que només amb una mirada ja sabeu el que voleu dir... Fa molt riure veure-us plegats! Quin parell (per no dir perill)!
Tot i que també he de dir que hi ha altres amics que encara que no els coneguis de tant temps també hi ha aquesta connexió.
Bé, el fet és que també volia repetir el que has dit, que Jose Galeote és un gran músic i compositor, i que escoltar les seves peçes i veure com fa anar els seus dits és una experiència molt aconsellable i innolvidable!

TRanki dijo...

hahaah...

vidorra vidorra...a seguir vidorreando bow!

Davis dijo...

WOP !

Creo que me suena este par.....

Me alegro de poder leer tan buenas cosas...

Un saludo

D.Des

Ferran Guerrero dijo...

Esto si que me acaba de sorprender, el señor D.Des, tu por estos lares.

Explicame algo de tu vida, o enviame un mail, mi dirección anda en contacto.

un saludo y me alegro que no encontrases a los dos.